Hij houdt ervan om het dramatische aspect van zijn object vol aan te zetten in zijn foto’s. Als kind tekende hij veel en op de middelbare school ontdekte hij zijn liefde voor licht en schaduw door veel met houtskool te werken tijdens tekenlessen.

Niet veel later kocht hij een camera en begon hij met het maken van foto’s. Alles wat zijn lens passeerde werd vastgelegd. Door veel beeldmeters te maken en te experimenteren, maakte hij zich het vak eigen en ontdekte hij zijn liefde voor het maken van portretten.

Net als de Hollandse meesters, verstaat hij de kunst van het spelen met lichtinval. Door het specifieke gebruik van hooglichten en door altijd op zoek te gaan naar de belichting die zijn model het beste uit laat komen, laat hij de toeschouwer op een andere manier naar zijn onderwerp kijken. Dit licht zorgt er automatisch ook voor dat schaduwen een belangrijke rol in zijn werk spelen.

Inspiratie reduceert hij tot momenten. Dit kan van alles zijn: een kleurenpalet, de vorm van een object of de manier waarop het licht op iemands gezicht valt. Toch zal de veelheid aan inspiratie nooit ontaarden in een bont geheel. Zijn werk ademt bewust eenvoud. Hiermee dwingt hij de kijker een bepaalde kant op en helpt het hem uit te dragen wat hij op dat moment wil vertellen.

Wosken

Met zijn expositie ‘Wosken’ wil hij de sensitiviteit van de kijker rechtstreeks aanspreken door eenvoud en spontaniteit. De werkelijkheid wordt teruggebracht tot zijn pure, naakte vorm. Beetje bij beetje, stap voor stap, ontstaat er een beeld dat onbetwistbaar levendig is.